Transpireren en zo

Tweeëneenhalve week geleden kwam Mieke (eindelijk!) aan in Montana. Ze is hier helaas niet voor de lol: ze moet in de 4 weken dat ze hier is haar proefschrift schrijven. Iedereen kent natuurlijk de succesformule voor een mooi proefschrift: 10% inspiratie en 90% transpiratie (de extra handdoeken lagen al klaar), dus we hebben een ingenieus beloningssysteem ingesteld dat transpiratie- en inspiratie-bevorderend zou moeten werken: Als er genoeg progressie is geboekt mag Mieke de deur uit om te gaan hardlopen, op zoek te gaan naar Bruce the moose in het park of zelfs gaan boulderen met Joe. Als de progressie een beetje tegenvalt moet Mieke voor ons koken. Een win-win situatie voor iedereen!

In het weekend is er iets meer ruimte voor ontspanning, dan gaan we wandelen en naar de brouwerij. Tijdens de wandeling filosoferen we dan over shade avoidance in dennenbossen en wetenschap in het algemeen. Miekes tweede weekend hier hebben we alledrie gespijbeld voor een inspirerend weekendje in de natuur. Op zaterdagochtend vertrokken we met de auto vol eten en warme kleren naar Twin Lakes in de Big Hole Valley. Daar stond aan de rand van een schitterend bergmeertje een charmante cabin op ons te wachten. Ditmaal klopte de cijferslotcombinatie wel! Eerst maar even de kachel, een heuse Blaze King, aangemaakt om de herfstkou te verdrijven. Daarna een kleine wandeling langs de rand van het meer. Het jachtseizoen is in volle gang, dus aan wildlife is er helaas niet zoveel te zien (het lijkt erop dat de slimme hertjes zich verstopt houden en de domme hertjes worden afgeknald), maar het uitzicht op de besneeuwde bergtoppen om ons heen wist het gebrek aan wildlife zeer behoorlijk te compenseren. Na de wandeling weer flink de kachel laten loeien (na een uurtje werd het zelfs te warm om alle meegebrachte fleecekleren aan te houden) voor een programma van warme chocomel en hamburgers.

Zondag wilden we een iets uitdagendere wandeling maken over de continental divide. Hiervoor moesten we volgens de kaart eerst een stukje over een ‘unimproved dirt road’ rijden om bij het begin van de wandeling aan te komen. In het begin was het nog leuk: om de haverklap de auto uit om boomstammen van de weg af te tillen. Maar naarmate we dichter bij de wandelroute kwamen werd de ‘weg’ steeds moeilijker begaanbaar met steeds steilere stukken en grotere keien. Aangekomen in een bocht waarin 1 weghelft ijs was stelde Emmie voor om de auto neer te zetten en verder te lopen. Maar Vincent wou het toch proberen… Het ijs was geen bezwaar om de bocht te nemen maar de weg werd smaller, steiler, met veel meer keien en langs een steeds diepere afgrond. Maar keren kon niet meer, dus doorrijden was de enige optie. Vincent had de woorden ‘hier wordt de weg wat beter’ nog niet uitgesproken of er doemde een stuk van de weg op dat over de hele breedte in een ijsveld was veranderd. Dus ondanks dat keren geen optie was, verrichtte Vincent een huzarenstukje en wist onze bolide veilig te keren en een stukje naar beneden te rijden om hem neer te zetten. Waarbij we de bestuurder van de auto achter ons er nog maar net van konden weerhouden om voor de bumper van onze auto op het randje van de afgrond te gaan staan om hem tegen te houden. Tja, niet alle jagers zijn even snugger zullen we maar zeggen. Maar goed, de wandeling moest natuurlijk toch doorgaan, dus we moesten het ijsveld te voet overbruggen, wat op de heenweg nog wel aardig lukte, maar op de terugweg (bergaf) bleek Miekes NKBV cursus ijsklimmen nog even goed van pas te komen toen een snelle reddingsactie voorkwam dat ze de afgrond inroetsjte. Gelukkig was de wandeling de ontberingen wel waard: sneeuw, bergmeren (3 stuks), ijs, rotswanden, kortom volop natuurschoon. Na Vincents opmerking dat het ijs van een van de bevroren meren superglad was, was Emmie zo nieuwgierig dat ze wel eens wou weten hoe glad nou precies (tja, je bent onderzoeker of niet)… Nou dat was dus inderdaad superglad: een blauwe heup en een stijve nek waren het resultaat.

Na al deze ontberingen eenmaal bij het huisje teruggekeerd hadden we de warme chocomel zeker weer verdiend, maar eerst moest er nog even flink wat hout gehakt worden voor in de kachel. Dat bleek zo’n succes dat er nu voor minstens de volgende drie logees meer dan genoeg hout klaarligt. Weer op tijd onder de wol, want maandagochtend moesten we weer vroeg in de auto stappen zodat Mieke weer haar vastgestelde wordcountquotum kon halen, ‘s avonds aten we Miekes heerlijke pompoensoep, dus dan weten jullie wel hoe het met dat quotum afgelopen is!