Eindelijk...

Het writer’s block heeft eindelijk toegeslagen op emmieenvinnie.waarbenjij.nu… Zo is het inmiddels al drie weken geleden dat we een weekendje doorbrachten in Washington D.C. en het stukje wil maar niet geschreven worden.

We hadden ons in het vliegtuig grondig ingelezen (maar goed ook want Vincent liet de gids in het vliegtuig achter) en liepen na inchecken in ons hotel zonder haperingen rechtstreeks op het Belgische restaurant in de buurt af. Vlaamse stoof met friet en een flinke De Koninck erbij (Vincent waande zich in een roman van Herman Brusselmans en bestelde gelijk een prince). Zo begon ons weekend gelijk goed. De dag erna moest Emmie naar de ambassade om een nieuw paspoort aan te vragen, het officiele excuus voor dit weekend. Aldaar was de teleurstelling groot dat er bij binnenkomst niet gelijk een bittergarnituur geserveerd werd. Op de ambassade in Zweden schijnt dat beter geregeld te zijn als je de verhalen van Roel en Jos moet geloven. Verder was de sfeer lekker Nederlands: in het land waar iedereen supervriendelijk en behulpzaam is, had de mevrouw op de ambassade in Washington desondanks een typisch Nederlands humeur.

Op zaterdag miezerde het de hele dag, dus we hielden ons schuil in de vele (gratis) musea van het Smithsonian. Natuurlijk stond het African Art museum bij Vincent boven aan de lijst, maar we konden ook weer eens lekker ons hart ophalen aan wat de moderne kunst zoal te bieden heeft. We zagen o.a. een tentoonstelling van Ai Wei Wei. Als je je eenmaal een weg hebt weten te banen door de mensenmassa’s om de bordjes bij de kunstwerken te lezen en begrijpt waar je naar kijkt is het een vrij indrukwekkende tentoonstelling. De laatste stop was het Museum of the American Indian. Sinds Vincent in de zomer van 2011 de vredespijp rookte met de Nez Perce indianen waant hij zich natuurlijk een kenner, maar we staken er toch nog wat van op. Bijkomend voordeel: ook qua moderne architectuur laat Montana nogal wat te wensen over en het museum is gehuisvest in een mooi gebouw; van de buitenkant een soort gele rotsformatie, van binnen een mooie open structuur.

Op zondag was het stralend weer, dus maakten we op de National Mall een wandeling door de Amerikaanse geschiedenis (voornamelijk het bloedige gedeelte ervan). Sinds ons vorige bezoek (voor Emmie al meer dan 20 jaar geleden!) heeft Tom Hanks ervoor gezorgd dat er een wanstaltig W.O.II monument bij is gekomen. Het spreekt voor zich dat we dit summum van protserigheid snel achter ons lieten… om de plek op te zoeken waar Martin Luther King zijn beroemde ‘I have a Dream’ speech hield. We zijn er zelf ook niet vies van om een praatje te geven, maar zonder powerpoint slides schoot ons zo snel even niets te binnen. Iets verderop staat het spiksplinternieuwe Martin Luther King memorial, waar we spontaan zin kregen om eens ouderwets te gaan demonstreren. Maar algauw kregen we honger dus we kozen toch maar een heerlijke, warme Belgische wafel voor ons geld.