Ik peddel naar links, ik peddel naar rechts

Afgelopen kerst was het eindelijk tijd om Jan’s 65ste verjaardag in stijl te vieren: met de hele familie in een villa in Florida. Dankzij mist in Missoula en een sneeuwstorm in Atlanta brachten wij 1e kerstdag door op het vliegveld van Minneapolis terwijl de rest van de familie al op het strand lag.

Na een drukke week vol boottochtjes, wandelingen, dolfijnen, zeekoeien, alligators, watervogels en borreltjes zetten we op 1 januari Jan en Riet weer op het vliegtuig naar Nederland en was het tijd om 2011 avontuurlijk in te luiden met een 5-daagse kanotocht door de Everglades. De Everglades is een uitgestrekt natuurgebied in het zuidelijkste puntje van Florida, waar verschillende bijzondere ecosystemen in elkaar overgaan. Vanuit het noorden, gevoed door afwaterend regenwater, een moerassavanne onderbroken door boomeilanden, overlopend naar een brakwater mangrovegebied onder invloed van het getij van de golf van Mexico die uiteindelijk overgaat in de open zee met hier en daar nog de zogenaamde “keys” kleine zandeilandjes met mangrovebegroeiing.

De dag voor vertrek hadden we de broodnodige voorraden ingeslagen, inclusief ons dagelijkse oorlam, en schitterende, in glinsterend aluminium van aircraft quality uitgevoerde kano’s gehuurd. Onze noeste reisgezellen waren Bjorn (32 ecoloog, veenmonster, veni) en Mieke (28, plantenphysioloog, toptalent, zusje van Emmie).

De kano’s waren zwaar beladen met proviand (inclusief twee door Joris en Floor in een ondoordacht moment in het huisje achtergelaten repen cote d’or), kampeeruitrusting en bovenal met 20 gallon drinkwater (1 gallon = 3,89 liter). Vanuit Everglades City, via Chokoloskee meteen diep de mangrovebossen ingepeddeld. De mangroven zijn doorsneden met kreken, riviertjes en grote meren. Het is een waar doolhof van op elkaar lijkende eilandjes en bovendien ook nog eens getijdewater. Dus moest er genavigeerd worden met nautische kaarten, getijdetabellen, kompas en gps, echt iets voor de mannen dus. Het water is zeer ondiep (afhankelijk van het tij) van enkele decimeters tot maximaal een meter. Het eindpunt van de eerste dag was de Sunday Bay Chickee. De chickee is een van de lokale Miccosukkee indianen afgekeken op palen in het water staand platform met een dak erboven. Twee van deze platforms zijn met elkaar verbonden dmv een loopbrug waar in het midden een (onwelriekende) dixietoilet staat. Gelukkig hielden we een straf 6 uur op, zeven uur in de kano-ritme aan, zodat we iedere keer het bovenwindse platform konden claimen.

Bjorn en Vincent hadden de hunter-gatherer traditie van de locale Miccosukkee indianen indachtig twee zeevisvergunningen en het bijbehorende visgerei aangeschaft om zo ons karige vriesdroogmenu aan te vullen met verse vette vusj. Doorstekend naar de 2e pleisterplaats werden de hengels veelvuldig uitgegooid, tot groot plezier van de aanwezige vissen die alles deden, zoals hoog uit het water opspringen, behalve bijten. Op de tweede chickee waren we omringd door jagende visarenden en overdag lui in het zonnetje badende alligators. ‘s Avonds verlieten deze hun plek om in het water rond onze chickee op jacht te gaan. Volgens de natuurgids zou je ‘s nachts de mannetjes van de vrouwtjes kunnen onderscheiden dmv van de reflectie van een zaklamp waarbij de mannetjesalligatorogen rood, en de vrouwtjesalligatorogen geel zouden reflecteren. Klinkt mooi, maar we waren omsingeld door alligators met oranje ogen (hermafrodieten?).

Wederom vroeg opstaan om het verloop van hoog naar laag tij mee te pakken en ons zo vanuit de diepe mangroven binnenlanden naar de kust te laten voeren in een loom tempo. Op deze tocht voeren we door een dikke school vis heen, meteen de dobber uitgegooid, terwijl Emmie de kano professioneel in de buurt van de school met vis hield. Ik hengelde naar links, en ik hengelde naar rechts en bijna meteen beet. Vanavond wordt er vis gegeten! De school vis achter ons gelaten en naar Mormon Key, een onbewoond eilandje in de Golf van Mexico gepeddeld. Een mooi plekje uitgekozen op het strand, hout gesprokkeld en de vis op de grill gelegd. Mmmmmmm!

De volgende ochtend met de zonsopgang in de rug naar Rabbit Key gepeddeld. Hiervoor moesten we een flink stuk de open zee oversteken. Gelukkig was de zee rustig en konden we volop genieten van de 20 jagende pelikanen (links) en de 5 jagende dolfijnen (rechts). Rabbit Key was een nog mooier eilandje, met beter uitzicht, geen prikkebollen en een stuk minder muggen. Bovendien hielden Vincents gevederde vrienden (koningsstern, Amerikaanse scholekster, pelikaan, zilverreiger en een bont gezelschap van strandlopertjes) ons gezelschap.

De terugtocht naar Everglades City was de zwaarste etappe. Het was namelijk flink gaan waaien, dus was het op het open water nog aardig krachtpeddelen tegen de golven en het tij in. Maar de moeite werd beloond want er kwam nog even een flinke zeekoe langs de boot gezwommen. Aangekomen in Everglades City alle spullen uitgepakt, gedroogd en weer netjes ingepakt en weer in de auto gestapt. Nog geen half uur later begon het te stortregenen… altijd lekker als vroeg opstaan beloond wordt. De laatste avond in de kroeg van Fort Myers doorgebracht, alwaar wij de gemiddelde leeftijd flink omlaag haalden.

Gisteravond zijn we thuisgekomen van ons avontuur; Vincent begint morgen alweer aan het volgende: 3 weken in de brousse van Congo… volgende keer vast meer daarover, maar voor nu allemaal de beste wensen voor 2011!