Superbowl

Afgelopen zondag was de superbowl, een van de grote sportfestijnen in Amerika. Toevalligerwijs had onze collega net een nieuwe tv gekocht (formaatje 140cm) en die moest dringend ingewijd worden met een superbowlfeestje en wij waren natuurlijk graag bereid daarbij te helpen. De sport is American football en als je wint ben je the man, maar waarom team A tegen team B speelt is mij niet helemaal duidelijk. Maar dat is ook niet belangrijk. Heel Amerika zit gezellig met familie en vrienden aan de buis gekluisterd. Een bij uitstek geschikt moment dus om heel veel reclame uit te zenden. Maar dat is helemaal niet erg: 51% van de kijkers kijkt niet naar de superbowl vanwege de wedstrijd maar vanwege de reclame. Alle bedrijven met geld genoeg voor een duur reclamespotje doen hun best om een zo grappig mogelijk reclamefilmpje uit te zenden. Dat levert dus veel babies-die-praten-als-volwassenen, mannen-in-ouderwetse-onderbroeken, dieren-zijn-heus-wel-slim en oei-je-ziet-bijna-de-borsten-van-die-aantrekkelijke-jongedame reclames op (http://msn.foxsports.com/nfl/story/10-best-Super-Bowl-commercials-0207210?GT1=39002). En om de hele superbowl nog wat interessanter te maken is er halverwege de ‘halftime show’. Je weet wel, met de tepel van Janet Jackson bijvoorbeeld. Helaas dit keer alleen ouwe lullen op het podium. The Who dus. Wij hadden geen idee dat deze band bestaat uit de broer van Gerrie op zang en Koos Kamminga op gitaar, dus dat was een aangename verrassing.
Maar goed, het was dus allemaal begonnen om een potje American football. Voor we naar het feestje gingen hadden we nog net genoeg tijd om even op te zoeken welke teams er speelden (New Orleans Saints vs Indianapolis Colts) en welke kleur outfits ze droegen (zwart/goud vs blauw/wit). Vincent was voor de colts, Emmie voor de Saints, alhoewel Vincent halverwege de wedstrijd natuurlijk toch voor de Saints koos (de eerlijkheid gebied mij te vermelden dat de Saints op dat moment nog tegen een flinke achterstand aankeken). Helaas hadden we geen tijd meer om de regels door te nemen, maar we werden tijdens de wedstrijd bijgepraat. Het slaat eigenlijk nergens op, maar dit heb ik er van begrepen: als je aan de beurt bent krijg je 4 pogingen om met de bal 10 meter vooruit te komen op de helft van de tegenstander. Als dat lukt, krijg je nog een keer 4 pogingen om 10 meter vooruit te komen. Het ultieme doel is het scoren van een touchdown, dan krijg je sowieso 6 punten en mag je een penalty nemen: de bal tussen de palen schieten voor nog een extra punt (‘Laces out!’ voor de Ace Ventura liefhebbers). Als je de bal in het doel schiet zonder dat daar een touchdown aan vooraf gaat, krijg je drie punten. Dit doen de teams meestal pas als ze al aan hun 4e poging voor die 10 meter zijn, want de kans is vrij groot dat het mis gaat. Verder kun je ook nog een field goal scoren, dat lijkt op een touchdown, maar is het niet en je krijgt er 2 punten voor. Dit lijkt wat magertjes, maar het was wel een essentieel moment in de wedstrijd toen de scheids eerst een fieldgoal van de Saints afkeurde, maar daarna toch toekende omdat de speler de bal losliet en toen weer ving. Of zoiets. Een lang verhaal kort: het was een enerverende wedstrijd. Keken de Saints na het eerste kwartier nog tegen een 0-10 achterstand aan, uiteindelijk wonnen ze, dankzij 2 voortreffelijke touchdowns in het laatste kwart met 31-17. Zodra de laatste bal gespeeld was, gingen de eerste mensen naar huis. ’s Lands wijs, ’s lands eer dachten wij, dus 10 minuten later gingen wij ook. Niks napraten of afpilzen, gelijk naar huis. Wij hadden het in Hamilton nog niet zo druk gezien op straat op een zondagavond.
Nu maak ik me op voor het volgende typische Amerikaanse fenomeen dat me over een paar dagen te wachten staat: een babyshower. Al schijnt daar geen baby en ook geen douche aan te pas te komen.