Boeboe!

Zoals vorige week al aangekondigd kregen we een paar daagjes bezoek van Sander, oftewel de helft van het dj-duo Jeukens en de Vos, bekend en geliefd van onze bruiloft en promotiefeest.

Het programma van Sanders bezoek bestond uit twee onderdelen: bier drinken in de brouwerij en genieten van het natuurschoon dat Montana te bieden heeft. Een op het eerste gezicht zeer eenvoudig programma dat echter vele hoogtepunten kende.
Op zaterdag reden we naar Big Hole National Battlefield. De Nez Perce indianen hier uit de buurt waren de laatste stam die de vermaledijde Amerikanen op een reservaat wilden dwingen. Achteraf gezien misschien ook niet zo heel slim van ze om boven op een goudmijn te gaan wonen, maar ja, achteraf kijk je een koe in zijn kont zouden ze in West-Friesland zeggen (sorry Jan). Niet alle Nez Perce hadden zin om huis en haard (lees tipi’s) te verlaten, dus gingen ze met een mannetje of 800 aan de wandel op zoek naar een plek waar ze met rust gelaten zouden worden. Die was in de VS niet te vinden dus gingen ze op weg naar Canada. Onderweg moesten ze natuurlijk keer op keer slag leveren met het Amerikaanse leger. Zo ook in augustus 1877 bij Big Hole. Hier wisten de indianen de slag nog te winnen en zelfs het kanon van het leger onklaar te maken. Het zal niemand verbazen dat het desondanks later minder gunstig afliep met de Nez Perce. Het slagveld ligt er inmiddels schitterend bij. Een lieflijk rivierdal met wilgenbomen en veel groot wild. Zo zagen wij gelijk bij aankomst een kudde pronghorns, een soort antilopes, en later nog een coyote en een kraanvogel. Op de terugweg zagen we nog eens 3 bighorn sheep, een soort bergschapen met, u raadt het al, grote hoorns. Hier konden we natuurlijk niet al te lang bij stil staan, want we moesten door naar het volgende programma-onderdeel: de brouwerij. Bierdrinken, hamburgers eten, ouwehoeren, luisteren naar de live-muziek en giepsjen naar de locals die al om 7 uur ’s avonds wild stonden te dansen, u kent dat wel. Daarna nog even afpilzen in de rainbowbar alwaar we getrakteerd werden op een muzikale omlijsting van grunge, een stroming waarvan wij dachten dat die al enige jaren over zijn hoogtepunt heen was, maar die hier nog volop lijkt te gedijen ( O ja, Alice in Chains heeft ook weer een overbodige plaat uit).

Voor de zondag hadden we een typisch Amerikaans uitje in petto: de National Bison Range. Typisch Amerikaans vanwege de bizons natuurlijk, maar ook omdat dit een natuurgebied is waar je ongeveer 30km met de auto doorheen moet rijden en onderweg als je alle wandelroutes volgt ongeveer 2km kunt wandelen. Je moet je hier een soort dances with wolves landschap bij voorstellen, maar dan vanwege bovengenoemde redenen zonder de indianen en met Sander als Kevin Costner. Een supermooi landschap dus en het stikte van het wild. We zagen niet alleen bizons, maar ook 3 soorten herten (elk, white-tail deer & mule deer), meerdere kuddes pronghorns, de famous grouse, coyote, roofvogels (visarend, havik, valk). Gelukkig hadden we verrekijker, telescoop en veldgidsen bij ons om alle soorten ter plekke correct te determineren. Zeer voldaan keerden we weer terug naar Hamilton, al moesten we onderweg nog wel even abrupt op de rem om een paartje kraanvogels te bewonderen.

Natuurlijk was Sander tijdens de lange autoritten verantwoordelijk voor de muzikale omlijsting. En onze stoutste verwachtingen werden overtroffen toen Sander het ene na het andere vergeten juweeltje uit onze i-pod wist te toveren. ‘I wanna meet Bob Dylan!’ zeggen wij altijd maar.