De Amerikaanse Bob Fosko

In Nederland zijn de verkiezingen alweer een paar weken geleden, maar hier in de VS moeten we nog een paar weekjes wachten. De verkiezingscampagnes zijn dus in volle gang. Daarbij wordt natuurlijk menig ster van stal gehaald om de partij van zijn/haar voorkeur te steunen. Waarom de republikeinse partij vooral ouwe lullen zoals Clint Eastwood en Chuck Norris inschakelt is ons niet geheel duidelijk, maar dit terzijde.

Dit concept is ons in Nederland natuurlijk niet onbekend. Zo produceert Bob Fosko al jarenlang aanstekelijke meezingers voor de SP. Vorig weekend was het Amerikaanse equivalent van deze Nederlandse rockster in Missoula – Pearl Jam. Montana is een van de weinige staten die nog het verschil kan maken voor een democratische meerderheid in de senaat (de senaat wordt tegelijkertijd met de president gekozen). Toevalligerwijs komt een van de bandleden van Pearl Jam uit Montana, nota bene uit hetzelfde dorp als de democratische senator Jon Tester. Schijnbaar is Pearl Jam er nogal wat aan gelegen om Jon weer in de senaat te krijgen, want hun concert in Missoula was hun enige niet-festival optreden in de VS dit jaar. Daar moesten wij als oud grungeheads natuurlijk bij zijn! Het optreden was in een kleine zaal (6000 mensen), maar terwijl Vincent lekker in Afrika gin-tonics zat te drinken had Emmie toch maar mooi 2 kaartjes in de wacht weten te slepen.

Dit was gelijk een mooie kennismaking met de typisch Amerikaanse concertbeleving: zitplaatsen. Dat was natuurlijk wel even wennen. Zo kwamen we erachter dat je als je een zitplek hebt dus helemaal niet ruim op tijd aanwezig hoeft te zijn. Je gaat namelijk eerst indrinken in de ‘beer garden’ (dat klinkt heel leuk, maar is gewoon een gymzaal ( maar wel een gymzaal met BIER!) en pas als je hoort dat het voorprogramma (Mudhoney) bijna is afgelopen ga je eens je zitplekje opzoeken. We zaten ongeveer zo ver van het podium als maar kon (er was nog 1 rij achter ons) maar dat bleek eigenlijk perfect: we konden de hele zaal uit zijn bol zien gaan. We zagen trouwens ook dat wij de enigen ter wereld zijn zonder smart phone, overal zag je schermpjes oplichten. Want je moet natuurlijk wel even naar je vrienden smsen die niet bij het concert zijn. Of die wel bij het concert zijn maar een stukje verderop zitten. Of iets met twitter oid, toch Riet?

Jon Tester was zelf natuurlijk ook bij het concert aanwezig en we kunnen er verder niet veel over zeggen behalve dat we niet precies weten wat een senator zoal doet, maar hij eet er goed van. Omdat het concert op de universiteitscampus was mocht Jon zelf niet speechen, maar Eddie maakte dat ruimschoots goed door uit te leggen wat een toffe peer Jon eigenlijk wel niet is. Laten we het er maar op houden dat Eddie beter zingt dan speecht, al waren we het met grote delen van zijn speech wel roerend eens.

Tussen de aanmoedigingen om te gaan stemmen door werd er stevig gerockt. Pearl Jam speelde tweeeneenhalf uur lang de sterren van de hemel in een uitzinnige concertzaal. In de zaal en op het podium werd wild in het rond gesprongen, je zou niet zeggen dat de mannen van Pearl Jam de 40 inmiddels gepasseerd zijn. Na 16 nummers was het tijd voor een toegift van nog eens 6 nummers die gevolgd werd door een toegift van nog eens 7 nummers met een paar stevige covers van CCR en good ol’ Neil. Zoals Eddie zelf al zong: ‘Why go home?’