Dr. Debby

Een paar maanden geleden viel mij een enorme eer te beurt: ik werd gevraagd plaats te nemen in de promotiecommissie van Debby. Of het feit dat De Witten het de laatste tijd nogal goed doen in commissies bij dit verzoek een rol speelde werd niet opgehelderd, maar het leek me geweldig om erbij te zijn dus zei ik gelijk ja.
Natuurlijk al weken in Debby’s mooie proefschrift ge lezen en relevante literatuur doorgenomen op zoek naar de Perfecte Vraag (lees: een moeilijke vraag die door mevrouw de promovendus desalniettemin op briljante wijze beantwoord kan worden). Het moest over alveolaire macrofagen (hoofdstuk 6) gaan, dat was al snel duidelijk; het was tenslotte aan Debby te danken dat ik überhaupt wist dat deze in de driver’s seat zitten.

Afgelopen donderdag was het zo ver. Eindelijk werd een al jaren prangende vraag beantwoord: wat doet de commissie nou eigenlijk in dat kamertje voor en na de verdediging? Ik kan er natuurlijk niet te veel over zeggen, maar het bleek toch iets meer te zijn dan alleen kopjes koffie drinken en kijken wie de langste toga heeft. Over toga’s gesproken: ik was in de commissie dan wel de enige vrouw, maar was toch degene die de broek aanhad. De verdediging ging van een leien dakje; mijn vraag bleek inderdaad de Perfecte Vraag, want ondanks het briljante antwoord van Debby werd ik achteraf door meerdere mensen aangesproken op de moeilijkheidsgraad ervan. Maar goed, zo’n promotie is natuurlijk vooral ook een opmaat naar een mooi feest. Oftewel, eindelijk weer eens lekker een avondje aan de sneeuwwitjes en slap ouwehoeren met de virologiemaatjes. Ook goed voor de jetlag zo’n feest want dankzij een extra stop in de Witte Aap lag ik zo ongeveer op hetzelfde moment in bed als ik anders in Hamilton had gedaan.

Na de promotie bleef ik nog lekker een weekendje in Nederland, al leek dit door de strakke planning veel langer: woensdagmiddag aangekomen, douchen, even een dutje doen en gelijk naar Rotown met Debby (de dag voor je promotie een witbiertje drinken blijkt een uitstekende voorbereiding te zijn), Rogier, Sander en Patrick; daarna bij Patrick achterop en gezellig bij hem en Laura eten (in hun huis dat ik sinds die gedenkwaardige verhuizing niet meer gezien had maar dat er nu gezellig bijlag) en natuurlijk eindelijk Chris ontmoet (die speciaal voor mij nog even wakker gebleven was); op donderdag na de promotie even de stad in om een paar kilo kaas te kopen en vervolgens op weg naar het diner en feest; vrijdagochtend toch maar even uitgeslapen, en daarna op naar Debby (want je kan wel de hele dag in dezelfde ruimte zijn maar dat betekent niet automatisch dat je dan aan het eind van de dag bijgekletst bent); daar natuurlijk weer langer blijven hangen dan ik van plan was, dus heerlijk in de vrijdagmiddagspits met de trein naar Utrecht (het welbekende oud-hollandsch balkonstaan (al kan het nog erger want op het volgende balkon stonk het ook nog eens heel erg)); bij Mieke frietjes eten (met mayonaise) en heerlijk geslapen in het vertrouwde logeerbed; op zaterdagmorgen hagelslag, appelstroop, speculaaskruiden en chocolade ingeslagen en in de auto gestapt op weg naar oma, dus heerlijk drieeneenhalf uur gereden over 164 km (het welbekende oud-hollandsch filerijden); bij oma lekker cake eten en daarna door naar Jan en Riet (lekker en lang getafeld en weer laat naar bed); zondagmorgen ontbijten en door naar Tom, Dees en Tijs om weer eens gezellig bij te kletsen (na een uur werd het geouwehoer Tijs duidelijk te veel (‘Niet vertellen!’) maar daar trokken wij ons natuurlijk niets van aan); weer met Mieke terug naar Utrecht en koffers inpakken (nu 2 koffers vol in plaats van 1, zodat ik de komende maanden gewoon kan ontbijten met een boterham met stroop en kaas en een boterham met hagelslag); op Bjorns fiets naar Mira en gezellig in de stad een Indonesische rijsttafel verorberen (alles op, dat kun je aan ons wel overlaten); nog een laatste drankje met Mieke drinken voor het slapengaan; maandagochtend gezellig met Mieke ontbijten (ditmaal 2 boterhammen met kaas en stroop, geen hagelslag); naar Schiphol en naar huis.