Stoempen

Recentelijk weer eens een jaartje ouder geworden, was het gisteren de hoogste tijd om onomstotelijk vast te stellen dat de ouderdom nog geen lichamelijke gebreken met zich mee heeft gebracht. Elk jaar vindt in juli de ‘Tour of the Bitterroot’ plaats. Vergelijkbaar met een korte doch straffe bergetappe van de Tour de France, die op de mountainbike grotendeels over dirt roads gereden wordt. Alleen dan met Nederlanders die wel de hele tour uitrijden.

De training begon al in februari, al bestond die toen vooral uit het beklimmen van virtuele bergen op de tacx. Zodra het buitenfietsseizoen begon waren we van de partij, met begin mei de eerste beklimming van de 2000m hoge Gibbons Pass. We waren duidelijk iets te optimistisch want voor de doorsteek naar de 12km verderop liggende Lost Trail Pass moesten we een km of 4 met de fiets aan de hand door een halve meter sneeuw ploeteren (inderdaad Mieke: daar KON je helemaal niet fietsen). De training bereikte even een moeilijk punt toen Vincent richting Congo vertrok en Emmie alleen achterliet. Behalve zijn motivational speeches had Vincent ook het goede weer meegenomen, zodat ik van ellende eigenhandig de tacx weer in elkaar moest zetten om niet op een al te grote trainingsachterstand uit te komen. Maar gelukkig brak de zon uiteindelijk weer door en kon ik een paar mooie tochtjes maken door Montana’s hooggebergte.

Gisteren was dus eindelijk het moment van de waarheid aangebroken. Omdat het al een week tegen de 35 graden was, begon de tocht al om 7 uur ‘s ochtends. Dus moesten we al om kwart voor zes op om broodjes te smeren en de bidons te vullen. Met rugnummers 6 en 7 stonden we bij de start natuurlijk mooi vooraan. Om zeven uur precies klonk het startschot en gingen we er als een speer vandoor. Tenminste, de onverstandige fietsers die geen Vincent hadden meegenomen om ze eraan te herinneren dat we nog 77km te gaan hadden en dat we dus beter rustig konden beginnen en die we natuurlijk tijdens de beklimming weer inhaalden. Zoals de meneer met nummer 40, die we wel drie keer inhaalden omdat hij blijkbaar niet van koekjes hield en de ravitailleringsstops dus oversloeg. Of de jongen met nummer 4, die wel van koekjes hield en dus stopte en dan na vertrek het eerste stuk veel te hard fietste zodat hij algauw weer even moest stoppen om op adem te komen.

De eerste kilometers van de tour gaan nog over asfalt, dus het is eigenlijk de bedoeling dat je dan even flink kilometers maakt voor de beklimming over zandweggetjes begint. Helaas waaide er een welhaast Rotterdamse wind door de Bitterroot, zodat we vanaf de eerste kilometer aardig moesten aanpoten. Daarbij hielden we twee oude mannen uit de wind, die zich na een km of 10 een beetje schuldig begonnen te voelen en aanboden op kop te gaan rijden. Dat leek ons wel wat, dus maar even van kop af gegaan… Helaas niet voor lang want de meneer voor mij hield nogal van ouwehoeren tijdens het fietsen en elke keer als hij iets zei week hij uit naar links, of ging hij langzamer rijden. Dus toch maar weer de kop overgenomen. Na 20km bereikten we de eerste ravitailleringsplek. Dus even snel een banaan eten, wat drinken en rustig beginnen aan de klim. Na 40km, 1100 hoogtemeters en twee korte eetpauzes, maar geen gezeur of gevloek stonden we om half elf ‘s ochtends op het hoogste punt van de route te genieten van een fantastisch uitzicht. Daarna was het een kwestie van voorzichtig naar beneden rollen over de rotsige weg met diepe kuilen en nog 15km over het asphalt rossen. Om 12 uur kwamen we niet al te moe maar wel heel voldaan over de finish, waar de hamburgers, het bier en de bluegrassband al klaar stonden. Volgend jaar weer!