Uw reisbureau voor actieve senioren

De zomer is inmiddels alweer in volle gang… de hoogste tijd om weer eens verslag te doen van de gebeurtenissen in Hamilton en omgeving.

De hoogtepunten tot zover waren natuurlijk de bezoeken van alle ouders. Voor Niek (en onszelf natuurlijk) hadden we wederom een schitterende kampeertrip uitgestippeld richting ook ons onbekend terrein: Bighorn Canyon. De oplettende lezer raadt het al: dit is een mooie canyon waar bighorn sheep lopen. Helaas wist een van de geplande hoogtepunten, de wilde paarden die ook in het park wonen en die ooit door de Spanjaarden mee naar Amerika genomen zijn, door de Indianen veroverd en daarna ontsnapt, Niek niet te boeien. Blijkbaar kan hij vanuit zijn woonkamerraam elke dag wilde paarden zien. Maar niet getreurd, door naar Red Lodge, waar we nietsvermoedend in een bike rally terecht kwamen. Overal motoren dus, mannen in leren broeken (als je daar geen huidschimmel van krijgt bij ruim 30 graden?!?) en dames met hun vetrollen in strakke shirts. Dit weerhield ons er natuurlijk niet van om tijdens de lunch al een flinke bizonburger naar binnen te werken (en sommigen onder ons een kleine liter pils). De volgende dag stond een ritje over de Beartooth Highway op het programma. Hiervan wordt gezegd dat het de mooiste highway van Amerika is en hoewel we nog lang niet over alle highways van Amerika gereden hebben lijkt het ons inderdaad sterk dat er een nog mooiere weg te vinden is. Bovendien komt de weg ook nog eens aan de oostkant van Yellowstone uit, dus dat pakten we ook mooi nog even mee. Blijkbaar was het bison-paarseizoen begonnen want er gingen twee mannetjes vol met elkaar op de vuist, heel mooi om te zien.

Door een sterk staaltje plannen van Jan en Riet was er dit jaar een grote Nederlandse vertegenwoordiging op het jaarlijkse brewfest in het dorp. Niek, inmiddels een ervaren brewfest-ganger waarschuwde ons niet alle verschillende bieren te proberen maar er eentje uit te kiezen en daarbij te blijven. Dit tot grote vreugde van de meneer bij tap 49 die in al zijn enthousiasme de hele tap wist te slopen waarna we en masse overstapten op nummer 17. Waarbij we in de gauwigheid vergeten te vermelden dat eerder op de dag Vincent eerste werd in zijn leeftijdscategorie bij de Lake Como Triathlon. Hij was maar liefst 15 minuten sneller dan vorig jaar.

Toen was het tijd om met Jan en Riet naar Glacier National Park te gaan. We pakten gelijk een unicum mee in de Montana-zomer: urenlang regen. Dus eerst de tarp opzetten zodat de ouwelui droog zaten, daarna de tentjes opzetten en burgers op de grill. Gelukkig was het de volgende dag weer opgeklaard zodat we niet door de wolken over de Going to the Sun-road hoefden te rijden. Tijdens een mooie wandeling zagen we herten, marmotten, berggeiten en grondeekhoorns die Jan allemaal op de foto probeerde te krijgen (met de nadruk op probeerde). ‘s Avonds op de camping werden we omringd door kolibries die uit ‘onze’ bloemen kwamen drinken. De volgende dag moesten de tentjes wederom worden afgebroken om een andere kant van het park te gaan bekijken en daar een fikse wandeling te maken. Na afloop namen we een duik het meer dat volgens de Indianen geneeskrachtige werking heeft. Dit zou nog wel eens kunnen kloppen want vorig jaar namen we met Niek al een duik in dit ijskoude water en geen van ons heeft sindsdien nog een enge ziekte opgelopen (niet dat we dat normaal aan de lopende band doen maar toch).
Nu is de rust weer even wedergekeerd in Hamilton, en helaas de bosbranden ook. Maar om dit maar eens van de positieve kant te bekijken: het ruikt continu alsof we nog lekker op de camping bij ons kampvuurtje zitten.