Ik ben raar

Het is zondagochtend, half elf, buiten is het -12 en sneeuwt het licht – een ideaal moment om de gebeurtenissen van de afgelopen weken maar weer eens samen te vatten.

Inmiddels ben ik alweer een weekje terug in Hamilton na een kort maar krachtig bezoek aan Nederland. Nederland was weer erg gezellig! Elke avond met keelpijn naar bed van het vele ouwehoeren, dat waren we duidelijk niet meer gewend.
Nog maar net uit het vliegtuig begon ons eerste feestje – de 7e verjaardag van Shanna. Na een reis van zo’n 20 uur hielden we dit kinderfeestje niet tot het einde vol. Dus vroeg naar bed om de volgende dag in topvorm te zijn voor een nog groter feest: Nieks 65e verjaardag. Niek had het helemaal voor elkaar: een afgeladen ‘Wapen van Wogmeer’, gebak, bitterballen, een warm en koud buffet en een continue aanvoer van drank. Helaas was ik de bob, anders had ik me ongegeneerd kunnen laten vollopen met sneeuwwitjes. Evengoed was het een fantastisch mooi feest. De afterparty bij Ronald en Cindy loog er ook niet om: tot half vier ’s ochtends keken de Munstermannen, gesteund door Arnold, nog wat dieper in het glaasje… een mooie avond met een lach en een traan, zoals het hoort.

Maandagochtend om 7 uur moesten we ons alweer melden in het Sint Franciscus ziekenhuis in Rotterdam. Na twee jaar dubben en risico’s afwegen toch maar eens iets aan Vincents slechte gehoor laten doen. De operatie verliep zo soepeltjes dat Vincent mijn zorgvuldig geplande avond in de kroeg met vrienden compleet in de war stuurde: hij mocht ’s avonds – met zijn nieuwe plastic stijgbeugeltje - al naar huis. Gelukkig kreeg ik woensdag een herkansing. Erg leuk, maar ook een beetje genant om met gejuich in Rotown te worden ontvangen. Helemaal bijgeroddeld over de hoogte- en dieptepunten van het virologiekerstfestijn (een string!?!?!?) en ieders wel en wee.
Daarna naar Utrecht verhuisd. Heerlijk gelogeerd bij Mieke en Bjorn en nog meer vriendinnen bezocht. Helaas alle chocola die ik uit Montana had mee willen nemen in Hamilton in de koelkast laten liggen… zou dat toeval zijn?
Zaterdag kwamen Jan en Riet langs. De Sint bleek ons dit jaar niet vergeten te zijn. Al bleek de Sint zijn aloude principe ‘voor iedereen precies evenveel pakjes’ spontaan vergeten te zijn nu er een kleinkind is.

Zeer moe en voldaan en met een tas vol kaas, appelstroop en kadootjes weer teruggevlogen – alleen, want Vincents oor moest eerst nog verder herstellen. Ondanks het drukke programma nog steeds niet iedereen gezien die ik had willen zien – volgend jaar juni proberen we het nog een keer. En intussen is natuurlijk iedereen welkom in Hamilton.

De baas wist niet wat hij zag toen ik maandag op het werk binnen kwam. Ik kreeg een beetje de indruk dat hij me raar vindt omdat ik aan het werk ging in plaats van nog een weekje in Nederland te blijven om kerst te vieren. Wat dan wel weer heel goed is om te weten is als we ons volgende tripje naar Nederland gaan plannen.