Seattle

Afgelopen weekend is in Hamilton de winter definitief van start gegaan: buiten is het momenteel -17 graden en er is de afgelopen twee dagen zoveel sneeuw gevallen dat Vincent vandaag na het werk een rondje is gaan langlaufen door het park aan het eind van onze straat. Het begin van de winter hebben wij echter gemist want wij zaten –hoe toepasselijk- een paar dagen in het Arctic Club hotel in Seattle.

Seattle dus, hierbij doemden bij ons meteen visoenen op van mottige grunge types, vers gebrande koffie, slapeloze nachten en natuurlijk zeebanket. Een kort bezoek aan deze wereldstad vereist natuurlijk een planmatige aanpak, de speerpunten waren kunst-cultuur, muziek en natuurlijk niet te vergeten de inwendige mensch. Aangezien we in de meeste van de hiervoor genoemde zaken nogal gedepriveerd zijn in Hamilton (behalve mottige grunge types dan) werd er erg naar het stedentripje uitgekeken.

We werden niet teleurgesteld, als eerste was er heel on-Amerikaans een splinternieuwe lightrail die het vliegveld met het stadscentrum verbond, al snel daarna gevolg door een heerlijke Thaise maaltijd. Als je in een dorp woont waar 2 Chinese restaurants zijn maar geen Chinezen, dan gaat een lekkere rijstmaaltijd er vanzelfsprekend in als koek. Daarna uitbuiken in het hotel, waar we voor ons gevoel in een scene van “groundhogday” waren beland. Telkens als we ergens in de VS op een hotelkamer TV kijken, worden Shrek (I, II en III) uitgezonden in een continue rerun, WEIRD!

In sneltreinvaart door Seattle heen, onder meer het Seattle Art Museum, waar o.a. een Picasso tentoonstelling was. Gelukkig waren we een paar jaar geleden al in het Picassomuseum in Parijs geweest, want voor elk van de 150 Picasso’s in Seattle (geleend uit Parijs) stonden de bezoekers drie rijen dik (mooie woordspeling van Emmie, want stel je eens voor drie rijen dik dikke Amerikanen, als daar maar geen ongelukkige kindertjes van komen). Een mooi staaltje marketing: in de museumshop lag een grote stapel van een wit shirt met blauwe streepjes, met daarnaast een foto van Picasso in zo’n zelfde shirt; het enige wat nog ontbrak was een paint by numbers-Picasso. Het museum bleek ook een mooie collectie Afrikaanse maskers te hebben waar Vincent bij stond te watertanden, alhoewel onze eigen Afrikaanse kunstcollectie ondertussen ook al museale proporties begint aan te nemen. ’s Avonds gingen we heerlijk uit eten in een seafood restaurant van chef Tom Douglas. Wij hadden nog nooit van hem gehoord, maar met minstens 5 verschillende restaurants is hij duidelijk de Herman den Bleijker van Seattle.

Zaterdag was de dag van de hoogtepunten: de openbare bibliotheek, voor bibliofielen een ware must. De bieb is ontworpen in de karakteristieke stijl van Rem Koolhaas (in NL o.a. de kunsthal en het educatorium) en is een groot, glazen gebouw, dat op het eerste gezicht een kubus lijkt maar dichterbij vele hoeken blijkt te hebben. Van binnen is het een licht en open gebouw, met maar liefst 10 verdiepingen met boeken, tijdschriften, leeshoeken en computers. Daarna was het tijd voor ROCK!, we zijn tenslotte in Seattle nietwaar. Op naar de paradiso van Seattle “showbox at the market”, waar velen groten (o.a. Dizzy Gillespie, The Police, Blondie, Iggy Pop, Ferry’s Korsten, mijn persoonlijke favoriet Sonic Youth en Arnold’s favoriet Cradle of Filth) en nog veel meer minder grote rockgoden hun opwachting hebben gemaakt. Wij hadden kaartjes weten te bemachtigen voor een concert van de legendarisch collegerockers Built to Spill. Hoewel de mannen al geruime tijd meedraaien in het circuit werd er een wel zeer strakke set neergezet. De toko was ook top, op zijn Westfries hadden wij ons aan de bar neergezet die zeer strategisch iets hoger gelegen was dan de rest van de zaal en zo dus het simultaan bestellen, consumeren en genieten van vuige rock mogelijk maakt. Daarna dus terug naar Hamilton, waar we nu al een paar dagen in een mooie kerstkaart wonen, ook niet verkeerd!