Break & Entry

Zorgvuldig gepland tussen de vele buitenlandse escapades en de lange labdagen werd er toch nog tijd gevonden om mijn verjaardagskado te gelde te maken. Een weekend in een rustieke forest service cabin gelegen in het woest-romantische Beaverhead-Deerlodge National Forest. Vrijdagmiddag alle virusjes netjes in de vriezer opgeborgen en de RAV aangeslingerd. De omschrijving van de cabin had al laten weten dat deze in de winter niet met normaal vervoer bereikbaar zou zijn maar dat men de toevlucht zou moeten nemen tot sneeuwschoenen of ander sneeuwwaardig schoeisel. Op een paar mijl van de cabin bleek dit niet voor dovemansoren te zijn, de RAV moedig voortploeterend kwam toch onverwacht in een diepe sneeuwbank tot stilstand. Daarnaast groef de RAV zich dieper en dieper in de sneeuw zonder ook maar een centimeter voor of achteruit te gaan. Hierbij kwam een opmerkelijk feit aan het licht dat een vierwiel aangedreven auto nooit tegelijk 4 wielen aandrijft maar alterneert tussen linksvoor-rechtsachter en vice versa. De sneeuwschep, enkele dennetakken, de vloermatten en vele hopen steen brachten na 1,5 uur de uitkomst. Het begon ondertussen al laat te worden en we moesten nog enkele mijlen door de sneeuw voordat we de cabin zouden bereiken. Met het dalen van het kwik en de laatste restjes daglicht kwamen we om kwart voor acht eindelijk bij de cabin aan. Emmie begon meteen het cijferslot volgens de instructies te bewerken, die de laatste barrière tussen ons en de behaaglijke knusheid van de cabin was. Helaas had dit niet het gewenste resultaat en was het slot met geen enkele manier te bewegen open te gaan. Het laatste reddingsmiddel erbij gepakt, een Zwitsers zakmes, en zo via het raam ons een toegang tot de hut verschaft. Meteen de fik in de aanwezige kachel, pot pils erbij en mooi anzitten.

Zaterdags de nog winterse omgeving verkend op de sneeuwschoenen en met behulp van de bijl ervoor gezorgd dat de kachel kon blijven loeien. Zondag op de terugweg de besneeuwde landwegen overgevlogen als een ware Ari Vatanen om zo het echec van vrijdag bespaard te blijven. Onderweg zijn we ook nog de Piet de Jong (voor niet spierdijkers, een lokale boer die zijn vee altijd over de Noord-Spierdijkerweg heen dreef) van Montana tegengekomen die mbv zijn paard een weg voor ons door zijn kudde longhorns baande. Rijdend over de Big Hole pas (met mijn dertig tonner diesel ver van huis maar in mijn sas…) bleek de weg door stuifsneeuw en ijzel niet begaanbaar te zijn voor de snelheid waarmee een van onze voorgangers trachtte een flauwe bocht te nemen. Dit deed hem dus van het talud af in een forse sneeuwbank belanden. Euuuhhh, ff ANWB bellen dan maar? Niet dus, geen mobiel telefoonbereik, wij de drieste besnorde coureur ongeveer 20 mijl teruggereden tot waar we weer telefoonbereik hadden, ANWB gebeld en de beste man weer afgeleverd bij zijn gecrashte auto, waar inmiddels ook de sheriff was aangekomen. Het is niet niks, zo’n weekendje weg, nu weer uitrusten op het werk.