Cancun moet je doen

Na Vincents avonturen in Afrika en Australië eerder dit jaar was het nu mijn beurt om op reis te gaan. Op dus naar Cancun, Mexico voor een congres. Na enig tactisch overleg kwam het zo uit dat ook Debby (op deze site ook wel bekend als dr. Debby) naar hetzelfde congres ging, dus we konden mooi een hotelkamer delen. Dat was een mooi weerzien en goed getimed want we hadden de volledige viereneenhalve dag nodig om helemaal bij te praten.

Als je tijdens de landing van het vliegtuig ziet dat de verkeerstoren beplakt is met een metershoge Corona-reclame, dan weet je dat je goed zit. Cancun bleek echter nogal lelijk. Aan de zee ligt een strip van meer dan 20km lang met alleen maar hotels (en niet van die kleintjes, de ene lelijke hoteltoren is nog groter dan de andere) en een paar shopping malls (natuurlijk vooral gericht op de Amerikaanse toeristen dus met precies dezelfde winkels als in de gemiddelde Amerikaanse mall – als er geen winkels vol sambaballen en sombrero’s waren geweest had je niet geweten dat je in Mexico zat).
Het congresprogramma was nogal straf: op donderdag begon het congres, op zaterdagavond hadden we eindelijk tijd om het strand op te gaan.
Op zondagmiddag was het congres afgelopen en konden we eindelijk het strand zien bij daglicht en genieten van het zomerse weer (30 graden, zonnetje erbij… had ik al gezegd dat het in Hamilton tegelijkertijd -25 graden was?). Prompt werd een Russische medecongresganger à la baywatch door de lifeguard uit zee gered. Nou ja, baywatch met een gezette lifeguard van 1 meter 50 dan, het zijn natuurlijk wel Mexicanen.

Op maandag hadden we een vrije dag aan het congres vastgeplakt en een uitje gepland naar Tulum, echte Mayaruines. Zo wisten we weer gelijk waarom we ook alweer nooit op groepsreis gaan. Een verschrikkelijke gids die de hele busreis van anderhalf uur volpraatte met oninteressante feiten, na een half uur ging de bus kapot (al was de vervangende bus wonderbaarlijk snel geregeld), in de bus al reclame voor de op lokatie aan te schaffen juwelen met Maya-alfabet en de Mayadansers waarmee je voor $5 zo vaak mee op de foto mocht als je wil, 20 minuten wachten in een enorme tourist trap terwijl de gids zogenaamd de kaartjes ging regelen, verschrikkelijk slechte uitleg bij de ruines door dezelfde praatgrage gids en natuurlijk waren er weer mensen die niet op tijd terug waren bij de bus. Geen idee wat voor ruines we nou precies gezien hebben, na 3 kwartier uitleg en een mislukte ontsnappingspoging wisten we nog niet wanneer die ruines nou eigenlijk gebouwd waren en hebben we een tweede (succesvolle) ontsnappingspoging ondernomen, met daarin een heldenrol voor Debby (‘wie not spiek inglisch verrie goed so wie go’) en konden we de ruines tenminste bekijken zonder de dwingende noninformatie van de gids. Toen bleek Tulum eigenlijk best mooi te zijn: resten van wachttorens en een tempel op de rotsen aan een azuurblauwe zee. En er stonden nog palmbomen ook, een behoorlijk idyllisch plaatje dus als je alle toeristen even wegdenkt.
Op dinsdagochtend vlogen we allebei weer naar huis, zodat ik nu weer als een mokkaprinsesje bij Vincent op de bank zit.