Jos the boss

De afgelopen dagen hadden we onze eerste gast te logeren: Jocelien. De vreugde in huize De Wit-Munster was enorm, vanwege het goede gezelschap natuurlijk, maar ook vanwege het feit dat Jos' koffer vol bleek te zitten met heerlijke Hollandse lekkernijen en een stevige Schotse versnapering voor Vincent. Hoera voor Jos!

Aangezien we alledrie het zo geliefde bokbierfestival in Utrecht hadden moeten missen dit jaar, zijn we dit eerst maar eens gaan inhalen. Gelukkig heeft Hamilton een eigen brouwerij. De overeenkomsten met het bokbierfestival op het Ledig Erf zijn velerlei. Zo is er bier, zijn sommige biertjes heel lekker en andere vrij vies, is er live-muziek, kun je er geen frisdrank drinken maar wel eten krijgen, kun je buiten gaan staan met je bier en wordt er na acht uur 's avonds geen bier meer geschonken. Alleen de traditionele telefoonterreur naar de Utrechters die er weer niet bij waren hebben we vanwege het tijdsverschil achterwege gelaten, maar verder was het ouderwets gezellig.

Op vrijdagavond gaf Jeffery Taubenberger een praatje in Hamilton (de man die de Spaanse griep heeft gevonden in een lijk dat al 80 jaar in Alaska in de permafrost begraven lag) dus daar moesten we natuurlijk bij zijn. Dit gaf ons ook de gelegenheid om een kijkje te nemen in een echte Amerikaanse highschool. Nou dat was dus net als in de film. Daarna hebben we een bescheiden kroegentocht gemaakt in Hamilton, de eerste sinds we hier wonen. Zo kwamen we in een country-karaoke bar (waar bijna-cowboys vals gevoelige nummers ten gehore brengen), een discobar (donker, slechte hiphop, een blanke Michael Jackson-wannabe en een slettebak op de dansvloer) en een houthakkersbar (grungemuziek, mannen met flanellen overhemden en baarden, hertenkoppen en geweren aan de muur). We waren duidelijk niet de enigen die op kroegentocht waren, want in elke bar kwamen we weer gedeeltelijk dezelfde mensen tegen.

Zaterdag hebben we een mooi toerritje gemaakt naar Bannack. Na een uur rijden lieten we de bergen min of meer achter ons en kwamen we op de prairie in de Big Hole Valley (aangeprezen als ‘Land van 10000 hooibergen’) uit. In 1862 ontdekte iemand er goud en binnen een jaar was er een stadje met 3000 inwoners ontstaan: Bannack. In die tijd was er verder nog niet veel te doen in Montana, dus Bannack was zelfs een tijdje de hoofdstad van Montana. Natuurlijk raakte het goud op en vertrok iedereen weer, zodat het vanaf de jaren 50 een spookstad is. Er staan nu nog zo’n 30 gebouwen waar je in kunt. Zo kun je o.a. in het hotel, de saloon, de school, de kerk en de gevangenis. Erg leuk, en natuurlijk een ideale gelegenheid voor het nemen van wat foto’s, die helaas niet allemaal geschikt zijn voor publicatie op de website. Maar niet getreurd, Jos heeft beloofd ze te tonen op ons 12,5-jarig huwelijksfeest. Hopelijk wederom bijgestaan door het debiele broertje van Danny Temming.