Het laatste mooie weekend…

De afgelopen weken werden we blij verrast met aanhoudend mooi weer, rond de namiddag oplopend tot een weldadige 28°C. Aangezien we ons het overgrote deel van de zomer hadden opgesloten in het lab, was het nu de aangewezen tijd om het achterland weer eens in te trekken. Al het kaartmateriaal uit de kast getrokken en een mooie overnachttrip in elkaar gezet. Zaterdagochtend voor dag en dauw opgestaan om alle uitrusting en rantsoenen in onze rugzakken te proppen. De tocht die ik had bedacht was hemelsbreed maar een kleine 40 km hier vandaan, maar omdat een paar miljoen jaar geleden de continental divide uit het niets omhoogkwam moesten we toch eerst nog 2,5 uur naar Idaho rijden. Nu is dit natuurlijk in onze omgeving zeker geen straf, en na ongeveer 1,5 uur rijden gingen we de eeuwige bossen in. Het gebied wordt aangeprezen als “the largest expanse of continuous pristine wilderness in the lower 48 states”, wat zoveel betekent als: "Wil je meer wildernis? Ga dan lekker naar Alaska, zeikerd."
Het plannen van zo’n trip is eigenlijk niet zo heel moeilijk, je neemt alleen wat basisregels in acht. Andere mensen? Liever niet; Wildlife? Ja graag; Bergmeertje? Vooruit dan maar. De stevige teutoonse stappers aangetrokken, rugzakken omgehangen en op stap dan maar. Het bos liet zich op zijn mooist zien, prachtige herfstkleuren en ontspruitende paddestoelen. Na ongeveer een uur lopen bleken we op ramkoers te liggen met een uit de kluiten gewassen mannetjes eland, die uiteindelijk, na ons een tijdje schaapachtig te hebben aangekeken, toch het hazepad koos. Basisregel één van de tripplanning bleek ook zijn nadelen te hebben, niet alleen kwamen we niemand tegen, de trail bleek ook al tijden niet door menselijke voetzolen betreden. Dat betekende dat we al bushwackend ons een weg door de dichte begroeing moesten banen.
Uiteindelijke een mooie kampeerplaats gevonden, waar het terrein vlak was. Een niet te verontachtzamen basisregel van het wildkamperen, wie is er namelijk niet s’ nachts wakker geworden onderin de tent met zijn hoofd in het vochtige tentdoek gedrukt al ware het de lijkwade van Turijn, omdat de tent op een stuk vals plat bleek te zijn gepositioneerd. Dus, tent opgezet, vuurring gecreeerd en de vlam in het gesprokkelde hout gestoken. Na het nuttigen van wederom een gevriesdroogde culinaire tractatie, hmmmm spaghetti with meatsauce, werd het tijd om de slaapzakken in te kruipen. Nog even de prachtige sterrenhemel bekeken zonder lichtvervuiling (Hee zie ik daar Uranus?) en dan maar flink ronken om de beren op afstand te houden. Waarbij het ook schijnt te helpen als je al je eten in een boom hangt. Dat deze voorzorgsmaatregelen niet voor niets zijn hadden we al gezien door de veelvuldig aanwezige berensporen zoals pootafdrukken en berenbolussen. Nadat we ‘s ochtends onze spullen weer ingepakt hadden, waren we weer op de terugweg naar de auto (ongeveer 16 kilometer terug). En passant hadden we ook nog de eigenaar van de vele berenbolussen gespot, die doodgemoedereerd door het gebied heenkruiste. Doordat het gebied zo wijds is met vele bergpassen en dalen, zijn kortere overnachthike’s veelal dezelfde route heen als terug. Dit heeft natuurlijk ook zo zijn voordelen als je weer eens wat langs het pad verliest (zonnebril en polarisatiefilter) en die de volgende dag weer op kan pikken. Het weer was zo mooi dat we ons aan het einde nog waagden aan wat waarschijnlijk de laatste duik van het jaar was (even Florida en andere tropische oorden niet meerekenend). Het bleek inderdaad een profetische voorspelling, dat van het weer dan, want vandaag lijkt het hier net Nederland met aanhoudende regen en ik kan op het werk door de laaghangende wolken gvd de bergen niet eens zien vanuit mijn cubicle.