Druk, druk, druk in het weekend

Het is alweer een paar weken geleden dat we voor het laatst iets van ons hebben laten horen. Dat komt omdat we het de laatste tijd nogal druk hebben gehad… met wintersporten dan. Je woont in de Rocky Mountains of je woont niet in de Rocky Mountains dachten wij. Elk weekend rijden we met ons crossie de bergen in, op zoek naar de sneeuw. Net als bij de Olympische Spelen in Vancouver hebben wij hier namelijk een El Niño jaar (komt gemiddeld één keer in de 5 jaar voor), waardoor we in tegenstelling tot Nederland een ongewoon zachte winter hebben met weinig sneeuw. Met als bijkomend voordeel dat het momenteel wel al 15°C is met veel zon in het dal, lente dus. Voor het skiën zoeken wij dus gewoon de Mountains van de Rocky Mountains op voor een ideale combinatie van sneeuw en veel zon op je bakkes.

Allereerst zijn we gaan cross-country skiën. Dat is natuurlijk gewoon hetzelfde als langlaufen, maar langlaufen klinkt als iets voor bejaarden terwijl cross-country skiën eigenlijk best stoer klinkt. Op een uurtje rijden ligt een netwerk van cross-country trails waar je je makkelijk een dagje kunt vermaken. Met prachtig besneeuwde bomen, schitterende uitzichten over de bergen en in het midden een verwarmde hut waar je je bammetjes op kunt eten. Al gauw bleek dat voor het cross-country skiën ook enige kennis en kunde van het downhill skiën nodig was. Voor Vincent het perfecte argument om Emmie op skiles te krijgen.
Dus snel een 1-2-3-pakketje gekocht (3 lessen en daarna nog 3 dagen gratis skiën) en met frisse tegenzin aan de eerste les begonnen. Superleuk! Vincent bleek gelijk een skitalent te zijn (maar ja, die kon al snowboarden), maar ook Emmie mocht gelijk de eerste les na een paar keer op de bunny hill van een echte helling af. Al werd Emmie toen nog wel links en rechts ingehaald door kindjes van 7 op ski’s, die vervolgens keihard frontaal tegen het skilifthuisje op skieden – net goed. Tijdens de derde en laatste les werden we zowaar tot ‘dreamstudents’ uitgeroepen door onze instructrice omdat we het zo snel leerden. Nou vinden Amerikanen natuurlijk al gauw alles en iedereen echt geweldig (je moet de ouders eens horen wiens kind voor het eerst met onderweg 3x vallen de bunny hill is afgedaald, je denkt haast dat ze een Olympische medaille hebben gewonnen), maar we vatten het toch gewoon als een compliment op. Tijdens de derde les was namelijk ook Emmie toe aan haar eerste blauwe route, voorwaar geen kattenpis.

Inmiddels zoeven we op onze eigen ski’s de berg af, al resulteert dit regelmatig in een valpartij. Maar wij hebben van onze instructrice geleerd ‘if you ain’t falling, you ain’t trying’, dus we doen blijkbaar erg goed ons best. Zo heeft Vincent nu nog stijve schouders van zijn faceplant (vol op z’n poffertje in goed westfries) gecombineerd met een yard sale (ski’s en stokken liggen voor het oprapen) van afgelopen zaterdag en heeft Emmie gisteren haar gloednieuwe helm al flink op de proef gesteld. We hebben namelijk onze jarenlange investering goed beschermd door middel van een niet zo charmante maar wel zo verstandige helm. Om helemaal met de lokale trend mee te gaan, zouden we eigenlijk een bijpassende skibril waar groot Bolle opstaat moeten aanschaffen, maar het enige bolle waarmee u het duo de Wit – Munster zult zien is hun eigen kop of krentenbolle.

Over twee weken geven we een Happy New Ear!-feestje. Jullie zijn allemaal van harte uitgenodigd. Laat even weten of je komt, dan hebben we een beetje een idee hoeveel kebabballen we moeten maken.