Spokane

Na een paar maanden dorpsleven waren we wel weer eens toe aan de geneugten van de grote stad. De dichtstbijzijnde grote stad, om precies te zijn de grootste stad tussen Seattle en Minneapolis, is Spokane op een uur of 4 rijden. Spokane ligt in Washington, dus om er te komen moesten we heel Idaho doorkruisen en dat leverde weer eens een mooi bergritje op. Overigens wordt Spokane niet uitgesproken als Spo-die slechte Nederlandse band met de zanger die zijn tanden niet van elkaar doet als hij praat, maar als Spo-kèn (dus met de klemtoon op de tweede lettergreep). Ze hebben er hier een handje van om plaatsnamen raar uit te spreken, zo is er bijvoorbeeld ook de plaats Butte, waarvan je zou denken zeg toch vrolijk butt, maar hier zeggen ze dan weer bjoet (rare jongens die Amerikanen).

Spokane dus. Vrijdagavond kwamen we aan. Vincent had een klein, oud (voor Amerikaanse begrippen dan) hotel in het centrum uitgezocht. Het voordeel van zo’n hotel is natuurlijk dat het veel mooier en sfeervoller is dan zo’n prefab hotelketengebouw dat in elke stad hetzelfde is. Ons hotel was een mooi bakstenen gebouw met hoge plafonds en een gezellige zithoek met openhaard. Nadeel van zo’n oud hotel is dat de geluidsisolatie niet echt aan de huidige standaarden voldoet. Dus bleek de tweede nacht dat onze buren een veel minder leuk weekendje weg hadden dan wij. Terwijl wij al in dromenland waren vond de buurvrouw het ineens de hoogste tijd om haar relatie met Mike (de buurman) te evalueren. Zo ging het in luttele minuten van ‘waarom is onze relatie niet meer als vroeger?’ via ‘je praat alleen nog maar over Richard, Richard, Richard’ en ‘waarom heb je die andere vrouw geld gegeven?’ (en waarvoor zou ík dan wel eens willen weten) naar ‘je hebt mijn leven verpest, Mike!’. Mike zelf was duidelijk meer van het zwijgzame type. Op dit punt toch maar een kussen op mijn hoofd gelegd als geluidsisolatie en verder gaan slapen.

Spokane dus. Een niet onaardige stad met in het centrum nog veel mooie gebouwen uit de industriële hoogtijdagen van de zilvermijnen. Verder twee kleine musea (historisch & kunst), een woeste rivier met een kabelbaan erover, cafés, restaurants, winkels en de eerste en enige whisky/gin/wodka distilleerderij van Washington. Dus eindelijk weer eens lekker door de stad geslenterd, naar het museum geweest, aan de bar gehangen (hier hangen we altijd in de brouwerij), lopen dubben over waar we uit eten zouden gaan en zowaar ook nog nieuwe kleren gekocht. Zaterdagavond hebben we gegeten in de steam plant. Van oudsher een stoomfabriek die de hele binnenstad van warmte voorzag, maar nu een brouwerij (dus we voelden ons gelijk thuis) en restaurant, waarin ze een groot gedeelte van de ketels en stoompijpen hebben laten zitten. Een mooi stukje industrieel erfgoed, lekker bier en een forse steak in één, wat wil een mens nog meer.
Na een weekendje Spokane heb je het wel weer gezien dus genieten we nu weer lekker van ons eigen Hamilton. Want met temperaturen tot een graad of 25 was het deze week goed toeven in onze eigen achtertuin alwaar de Weber BBQ overuren draait.