Uit de klei getrokken

Vorig weekend was een lang weekend vanwege Memorial Day dus we besloten maar weer eens een roadtripje te maken om Montana nog wat beter te leren kennen. Vorig jaar waren we dit ook al van plan, maar toen overstroomde de snelweg richting het Oosten en gingen we dus maar naar het zuidwesten. Hoewel het het hele weekend regende, was de snelweg gewoon begaanbaar, dus de auto volgeladen met kampeerspullen en de nodige versnaperingen en donderdagavond na het werk gelijk op weg naar Livingston.

Vrijdagochtend sprongen we weer vroeg in de auto op weg naar onze eerste bestemming: Pictograph Cave State Park. Hier zijn grotten (meer grotjes eigenlijk) waar de plaatselijke Indianen 10.000 jaar geleden al in woonden en er zijn grottekeningen te zien die tot 2500 jaar geleden gedateerd zijn. Het was wel duidelijk waarom Werner Herzog deze grot niet gebruikte voor zijn (slechte) film: hoewel het er op de plaatjes indrukwekkend uitziet, zijn de meeste tekeningen sinds de ontdekking bijna helemaal vervaagd en zijn alleen de meest recente tekeningen nog te zien.

Snel weer verder dus naar de volgende bestemming: Little Bighorn National Battlefield. Hier dacht generaal Custer in 1876 die vermaledijde roodhuiden wel eens even een kopje kleiner te kunnen maken zodat de blanke homesteaders ongestoord op de prairie konden gaan wonen. In zijn overmoed had hij echter de enorme overmacht van de Indianen onder leiding van Sitting Bull compleet onderschat en vonden hij en bijna zijn complete legereenheid de dood. Het battlefield strekt zich over een enorm oppervlak uit, maar gelukkig is er op zijn Amerikaans een genummerde autorit doorheen zodat je met een beetje denk- en puzzelwerk de slag redelijk kunt doorgronden. Het was in elk geval al gauw duidelijk dat Custer een paar grove inschattingsfouten had gemaakt. Zo zagen zelfs wij, zonder enige militair-tactische training dat er in zo’n glooiend prairielandschap achter elk heuveltje een schare bloeddorstige Indianen kan zitten zonder dat je het doorhebt. Maar dat is precies waar Custer de fout inging: hij zag een paar tipi’s staan in de vallei en dacht een snelle en makkelijke overwinning te kunnen behalen. Dus stormde hij erop af met achterlating van een groot deel van zijn leger en bevoorrading. Er bleek even verderop echter een enorm tipi-dorp te zijn van bijna 7000 inwoners. De overmacht van de Indianen was zo groot (bijna 2000 krijgers tegenover 225 soldaten) dat de overgebleven legeronderdelen hem niet meer op tijd konden bereiken. Ironisch genoeg was Custer zonder deze nederlaag waarschijnlijk vrij onbekend gebleven en was het voor de Indianen misschien ook minder slecht afgelopen: na de vernedering bij de Little Bighorn schaarde het volk zich massaal achter het beleid van de overheid om de Indianen met geweld op reservaten te dwingen.
Om in stijl te blijven gingen we naast het slagveld een Indian taco eten, waarna het ons niet meer verbaast dat overgewicht tegenwoordig een groot probleem is op de reservaten.

‘s Avonds zetten we ons tentje op in Makoshika State Park. Helaas begon het algauw weer onafgebroken te regenen. Ons tentje bleek niet helemaal meer waterdicht, dus ‘s ochtends was alles nat of klam. Maar niet getreurd, snel inpakken en op weg naar het volgende avontuur: Theodore Roosevelt National Park, net over de grens met North Dakota. Theodore Roosevelt heeft veel betekend voor de natuurbescherming in Amerika: hij heeft het system van nationale parken bedacht. Theo kwam tot het inzicht dat natuurbescherming belangrijk is toen hij naar North Dakota ging om ‘big game’ te schieten (o.a. edelherten en bizons) en erachter kwam dat iemand anders hem voor was geweest en er in Amerika weinig meer te schieten viel, vooral als het om bizons ging. Vandaar dat dit park – waar hij ook ooit een cattle ranch heeft gehad en waar tegenwoordig weer bizons wonen – nu naar hem vernoemd is.
Helaas regende het ook in North Dakota, dus besloten we onszelf te trakteren op een hotelovernachting zodat we alle spullen konden laten drogen. We waren niet de enigen die op dit idee waren gekomen, dus er was alleen nog plek het meest luxe hotel van het dorp. Jammer.
Er was nog ruim tijd voor een wandeling dus we besloten naar het ‘petrified forest’ te lopen. Helaas bestaat het nationale park voor een groot deel uit bentonite, vulkanische klei. Als we er dan bij vertellen dat dit vroeger wel als kattenbakvulling werd gebruikt, begint de lezer misschien al te begrijpen wat er gebeurt met bentonite als je er water (oftewel regen) bij doet: het wordt een grote, gladde blubberzooi. Laten we het er maar op houden dat Emmie na deze wandeling dringend aan een douche toe was. Die vernedering zouden we eigenlijk niet vermelden op de website, ware het niet dat Vincent de volgende dag het bentonite eens van dichtbij ging bekijken. Dus Jan: het lag niet aan mij!

Hoewel het op zondag nog steeds regende besloten we toch het tentje op te zetten in het noordelijk deel van T.R.N.P., aan de Missouri River. Eerst lekker wandelen en bizons kijken (we zagen zelfs een bison die het leven had gelaten na een uitglijer in de bentonite, dus zo slecht hadden wij het er helemaal nog niet van afgebracht). Daarna kwam eindelijk het zonnetje tevoorschijn en gingen we lekker op ons campingplekje van de zon en het uitzicht genieten. Vincent spotte algauw onze allereerste bever! Helaas wou hij niet het water uitkomen en was het meer een soort modderrivier, dus we konden alleen zijn hoofd goed zien, maar dat telt ook vinden wij.

Omdat we vanwege het slechte weer ons plan een beetje hadden veranderd, moesten we op maandag 1200km naar huis rijden. Toen we eenmaal het foeilelijke North Dakota (vanwege de hoge olieprijs zetten ze daar nu overal jaknikkers neer en gigantische trailerparks voor de mensen die die jaknikkers neerzetten) achter ons hadden gelaten, was dat helemaal geen straf: eerst reden we over de great plains (great om te zien, niet zo great als je er woont:er is daar geen ruk te doen) en daarna door de rockies naar huis.