Jan en Riet in het Wilde Westen

Eigenlijk moest er nog een stukje op de site over de wandeltocht die we een paar weken geleden maakten naar Capri Lake in de Bitterroot Mountains. We waren nog aan het overleggen waar we de tent zouden neerzetten (op drassige grond of op uitstekende stenen) toen er een eland uit het bos kwam lopen en gezellig in het meer ging staan grazen. Verder stikte het er van de pika’s (vrolijke knaagdiertjes) en zagen we nog een wezel, kikkers, een vette pad en een zwarte beer. Maar geen andere mensen - geweldig. Eenmaal terug van de wandeltocht moest er echter weer gewerkt worden, de kampeerspullen opgeruimd en het huis op orde gebracht voor het bezoek van Jan en Riet.

Het bezoek van Jan en Riet dus. Jan maakte gelijk bij aankomst duidelijk dat hij ‘iets met bizons’ wou. Gelukkig hadden wij bij het opstellen van het programma voor Jan en Riet rekening gehouden met de voorliefde van Jan voor de mooie Arendsoogboeken. Dus bevatte het door ons opgestelde programma meerdere bizononderdelen, cowboys en indianen, en met een beetje fantasie ook nog Don Esteban (de ober in het Mexicaanse restaurant). Wild wester wordt het niet dachten wij zo.

Eerst maar naar de herdenking van de slag bij Big Hole 133 jaar geleden. Daar liepen we meteen een groep noeste indianen tegen het lijf die hun paarden hadden ingeruild voor een stalen ros (van het toepasselijke merk “Indian”). Deze van nobele trekken voorziene roodhuiden gaan momenteel door het leven als de motorclub de “Sober Indians”.

Riet, haar kinderen biologen indachtig, was wat meer van de natuur en wou dan weer heel graag hertjes zien en ook zij kwam volop aan haar trekken, met als toegevoegde bonus nog pronghornantilopes en een door haarzelf gespot bighorn sheep. Helaas was het de Heerlense opticiën niet gelukt Riet met voldoende sterkte uit te rusten om ook nog de kraanvogel te zien, maar gelukkig hadden we de foto’s nog. De bizons lieten even op zich wachten, maar uiteindelijk waren ook die in volle glorie te zien. Jan wist de verwoestende kracht van deze kolossen goed op waarde te schatten en liet het maken van de close-up foto’s dus met veel plezier aan Riet over, die daar met haar boerderijachtergrond natuurlijk ook veel geschikter voor is.

Een van de hoogtepunten was toch wel de Western Montana fair in Missoula. Een lekker ouderwets spektakel met kermisattracties waar je ook je groente, taarten en foto’s door een bekwame jury kon laten beoordelen, maar waar we natuurlijk heengingen voor de rodeo! Ditmaal geen ouwelullenrodeo, maar het betere cowboywerk van professionele rodeosterren. De ene na de andere wereldkampioen waagde zich op het strijdtoneel om de koe bij de hoorns te vatten. Stijgerende paarden, suizende lasso’s, cowgirls in galop, wie zou er niet blij van worden?

De avond voor vertrek zat Jan de week nog eens te overpeinzen op de veranda; in de volslagen duisternis was alleen het opgloeiende puntje van zijn sigaret te zien.