Tripje naar de maan

Dankzij Memorial Day op maandag was afgelopen weekend een lang weekend. De hoogste tijd dus om weer eens op avontuur te gaan in de wijde omtrek van Hamilton. Maar eerst gingen we op vrijdagavond nog even ouderwets rocken in Missoula. Een openlucht concert van Modest Mouse bracht warme jeugdherinneringen boven… het was namelijk al minstens een decennium geleden dat we op een grasveldje in de kou en regen stonden te luisteren naar een band in winterjassen met mutsen op. Het enige dat er aan ontbrak was Tom die aan het eind naar huis ging met de drumstokken en/of een fles Bart Simpson badschuim. Er waren ook veel mensen met chronische pijn op het concert afgekomen, af te leiden uit de stevige lucht van de bij pijnklachten legaal verkrijgbare medicinale marijuana. Interessant om te zien dat er overal ter wereld meisjes zijn die zich ongeacht het weer in een sexy niemendalletje menen te moeten hullen (al had een aantal van hen een op het eerste gezicht afdoende lijkende isolatielaag).

Op zaterdagochtend snel de kampeerspullen in de auto gestopt en vertrokken. Het oorspronkelijke plan was om Oost-Montana eens te gaan verkennen: great plains, dustbowl, Little Bighorn National Battlefield enz. enz. Helaas was op dinsdag de snelweg en het battlefield overstroomd met uit de bergen komend smeltwater. Dus op het laatste nippertje besloten om dan maar weer eens bij de buren in Idaho en Wyoming te gaan kijken. Op dus naar Craters of the Moon National Monument. Hier hebben twee enorme vulkaanuitbarstingen (7500 en 2000 jaar geleden) een kilometers groot gebied veranderd in een groot lavaveld. Maar Amerika zou Amerika niet zijn als er niet toch een ‘scenic drive’ door dit landschap was en een drukbezochte camping waar je je tentje middenin het lavaveld kunt opzetten.

Op zondag redden we door naar Fossil Butte in Wyoming. Zoals de naam al doet vermoeden: dit is een heuvel in wat eens een enorm meer was waar het nu volligt met fossielen. Ons eerst maar even verlekkerd aan de vissen-/schildpadden-/ en krokodillenfossielen in het museum om daarna door te rijden naar een commerciele groeve waar je tegen betaling fossiele vissen uit kan hakken tot de achterbak van de auto vol is. Helaas bleek de groeve nog bedolven te zijn onder een laag sneeuw die het fossielen hakken onmogelijk maakte. Dus zonder fossielen maar met een dikke modderkorst op het autootje doorgereden richting Grand Teton National Park.
Onderweg kwamen we nog wat ornithologische toppers tegen: de white-faced ibis, pelikanen, zeearenden en een vette kalkoen die tegen onze auto aanvloog. Het was Vincents derde bezoek aan de Tetons, maar nog steeds heeft hij deze fameuze bergen niet gezien. Keer op keer zijn ze in de wolken gehuld. Zijn er uberhaupt wel bergen of is dit misschien een fabeltje om toeristen te lokken?

Terug reden we door Yellowstone National Park. Precies een jaar geleden waren we met Arnold en Eline ook in Yellowstone. Toen zagen we zwarte beren, grizzly beren, elanden, herten en wolven. Dit jaar zagen we vooral een laag sneeuw van anderhalve meter. Het te bewonderen wildlife bleef dus beperkt tot edelherten, bizons met babies, eendjes (Barettes golden eye en de buffalohead) en mannen op leeftijd met baarden en enorme telelenzen, maar dankzij de geothermische activiteit in sommige delen van Yellowstone konden we evengoed nog een vrolijke wandeling langs borrelende modderputten maken. Daarna via de toeristische attractie Virginia City (authentiek western stadje met ijssalon)weer vrolijk huiswaarts getuft.