Zie ik daar een mountain lion?

In augustus draaide uw plaatselijk reisagent in Hamilton weer overuren… Niek was amper vertrokken of Jan en Riet stonden voor de deur. Eerst maar eens even met zijn vieren luxe uit gaan eten bij een restaurant met een veranda met uitzicht op de bergen en, tijdens de invallende schemering, op de grazende hertjes (of was het nou een mountain lion?). Algauw voegden Joris, Floor, Arwen en Edie zich bij het gezelschap.

Er was nog net even tijd om wat bij te kletsen en een bezoekje af te leggen aan de pittoreske zaterdagmarkt en toen lieten we ons bezoek achter om naar onze eerste Amerikaanse bruiloft te gaan. Die overtrof onze stoutste verwachtingen! Tenminste, toen we eenmaal de feestlocatie gevonden hadden (al rijdend over de snelweg: ‘hee, ik zie balonnen… Trent en Cara hebben vast ook balonnen, dan kunnen we het lekker makkelijk vinden…’ 30 minuten later: ‘oh, het waren de balonnen van Trent en Cara’). Gehuld in onze nette pekskes (‘you clean up nicely’) stortten we ons in het feestgedruis. De receptie op het teras ging naadloos over in een buffet bij de vijver dat naadloos overging in de speeches van de best man (her en der werden een paar traantjes weggepinkt), de maid of honor (de maid zelf begon al bij de eerste zin te snikken) en natuurlijk Vincent (geen tranen, nou ja, een paar van het lachen dan). Vervolgens werden we naar binnen gestuurd om de openingsdans te bekijken die gevolgd werd door een dans van de bruidegom met zijn moeder. Nou, toen gingen de sluizen pas echt open. 90% van de dames in het publiek hield het niet langer droog. Geen idee waarom, het was niet dat er spectaculair goed gedanst werd. Daarna was het natuurlijk tijd om zelf eens flink met de voetjes van de vloer te gaan. Helaas is zelfs de Engelstalige versie van Danny Temming’s ‘ik hou het meest van jou’ nog niet doorgedrongen tot Montana. En de plaatselijke bruiloftshits met bijbehorende line dance-pasjes waren wij dan weer niet machtig, maar dat mocht de pret zeker niet drukken…

Om het feest compleet te maken kwamen ‘s maandag’s Mieke en Bjorn uit den vreemde overgevlogen (respectievelijk Lausanne en Tallinn). Eindelijk de hele familie bij elkaar om een roadtrip langs de adembenemde vista’s van Big Sky Country te maken. Op woensdag via het mooie oude Westernstadje Virginia City naar een camping aan Hebgen Lake vlak bij Yellowstone. De minitieuze voorbereiding van de de wit – romans outback expeditie 2012, resulteerde in een compleet Everest-waardig basiskamp met een staftent, drie stalliettentjes, bijbehorende matjes, slaapzakken, Bearspray en een uitgebreide messkit inclusief BBQ. Om de spanningsboog voortdurend strak te houden was er een ijzerstrakke planning, met evengoed de nodige rustpunten en ravitaillering.

Op naar Yellowstone National Park waar we ons meteen op het betere geothermische borrel/spuit/kleurspektakel stortten (nee Roel, niemand had diarree). Op de camping in Yellowstone voegden ook Wim en Nancy zich bij ons gezelschap. Zij kwamen overvliegen uit LA. Maar goed ook, want dankzij hun komst konden Jan en Riet af en toe losgeweekt worden van de kleinkinderen en konden Emmie en Mieke ook even met Arwen en Edie spelen. De camping lag pal aan Lake Yellowstone en minstens 1 keer per dag liep er een elk met een enorm gewei midden over de camping te paraderen (of was het nou een mountain lion). De komende dagen zagen we nog heel wat geijsers en gekleurde poelen met flinke zwaveldampen, ontelbare bizons, trotseerden we de grizzlies tijdens wandelingen en zaten we elke avond gezellig te pimpelen bij het kampvuur. Na elke ronde bison bourbon werden de verhalen sterker en waren er hele kudde’s mountain lion’s gespot in Idyllwild. Helaas waren de verhalen niet te verifiëren wegens gebrek aan fotografisch bewijs, er wordt nu door Jan hard gewerkt aan zijn 2e epistel “witboek Idyllwild”. Na drie nachtjes Yellowstone verlieten we het park en reden we naar Lewis & Clark Caverns State Park. Vaste patronen begonnen zich weer aft e tekene: biefstukje in LaHood steakhouse en de ouders in de tipi. Gelukkig regende het dit jaar niet zodat Jan vanuit zijn slaapzakje de sterrenhemel kon zien, om zo de reis nog eens te overpeinzen.

Weer terug in Hamilton liet iedereen ons een voor een in de steek. Maar gelukkig was er nog wel tijd om met Mieke en Bjorn sushi te gaan eten (ja je gelooft het niet maar Hamilton heeft een van de 100 beste sushi restaurants van Amerika – en ja, er zijn er zeker meer dan 100: de laatste schatting is 10.000), de rivier af te zakken in een rubberband en de rainbowbar te bezoeken. Toen waren alleen Joris, Floor en de kids nog over. Zaterdag gingen we dus samen naar de Fair. Emmie en Arwen durfden samen in het (mini)reuzenrad. Daarna begon het echte spektakel: de rodeo! De heren en dames cowboys lieten zich weer eens van hun beste kant zien, de paardjes waren wild, de rodeoclown liet zijn onderbroek zien en iedereen had het naar zijn zin. Als allerlaatste nog even op de pedalen, terwijl Arwen en Edie in het fietskarretje zaten; alsof het afgesproken was kwam er net een kudde bighorn sheep op de helling langs paraderen en had de Bitterroot Valley zijn naam van “last best place” weer geheel waargemaakt.