August Munster Madness

En eindelijk was het zover, alle Munsters stapten op 31 juli om een uurtje of zeven ‘s avonds in Missoula uit het vliegtuig. Eerst maar even de gigantische Chevrolet suburban, die met gemak Niek, Ronald, Cindy, Shanna, Jari, Mika en zelfs ons kon bevatten, opgehaald bij de autoverhuur en daarna snel naar Hamilton vertrokken. Dat was het begin van tweeeneenhalve week August Munster Madness. De familie wist snel de weg in huis, en door de jetlag van de eerste dagen konden we nog gezellig met Ronald en Mika ontbijten voordat we naar het werk moesten.

Op naar Lake Como, alwaar de familie werd ingewijd in het Amerikaans kamperen. Dat wil zeggen: alle andere campinggasten waren op zijn Amerikaans aan het kamperen met enorme Campers die SUVs, boten en ATVs voortrokken. Zelf zaten ze, op zijn Nederlands, in een bescheiden 7-persoonstent. Alleen opa, werd buiten de tent gehouden omdat hij met zijn gesnurk het beste de beren op afstand kon houden (dat werkte overigens perfect want ze hebben de hele vakantie geen beer gezien). Vooral het fikkie stoken, en het marshmallow roosteren waren een groot succes.

Op naar “Gem Mountain” alwaar de diamanten voor het oprapen liggen. Hier bleek Shanna Ronald’s ondernemersgenen geerfd te hebben, want ze zette Pa hard aan het werk. En daardoor kwam haar diamantenbuit op 37 stuks! Op naar Yellowstone, maar eerst nog naar de herdenking van de 134ste slag bij Big Hole. Dit was een plechtige aangelegenheid waarbij de nabestaanden van de indianen enkele plechtige voordrachten hielden, opgeluisterd met indianengezang. Daarnaast ging de vredespijp in het rond, en het aloude spreekwoord “een tevreden roker is geen onruststoker” ging hier ook op. Namens de gehele munsterclan heeft Vincent vrede gesloten met de nez Perce indianen - ugh. In een ruk door naar het verlaten goudzoekersstadje Bannack, alwaar er weer hard gewerkt moest worden om het aanwezige goud te “pannen”. Tot groot verdriet van Jari bleek het arbeidsintensieve pannen slechts enkele goudstofdeeltjes op te leveren en niet de grote staven die hij voor ogen had. De familie trok door naar Yellowstone en heeft daar 4 dagen rondgetrokken, en wederom bleven de beren op afstand.

In Bozeman, bij het “museum of the Rockies” kwamen we elkaar weer tegen. Een enorme verzameling fossielen die zelfs de meest rechtgeaarde creationist stil weet te krijgen. Daarnaast was er ook een uitmuntende kikkertentoonstelling die door de jongere generatie herpetologen enthousiast aanschouwd werd. ‘s Avonds overnachten in een echte tipi, wie wil dat nou niet. Nou de kinderen waren nog niet helemaal uit het indianenhout gesneden. Een onweersbuitje deed het ook in de tipi regenen. De manmoedige pogingen van Zuchtende Veder om het tentdoek beter te sluiten zorgden er nog bijna voor dat de hele tipi tegen de vlakte ging, maar dat bleef ze gelukkig bespaard.

Door naar de Western Montana Fair in Missoula. Een jaarlijks terugkerend hoogtepunt met o.a. kermis en rodeo. Dus eerst twee rondjes in de achtbaan en een rondje in het reuzenrad en toen snel via de patatkraam door naar het rodeostadion voor een avond stoere cowboys kijken. Hier kwamen we er ook achter waarom ze toch altijd zo’n suffe clown inhuren bij de rodeo om de leemtes tussen de sterke staaltjes cowboyvakmanschap op te vullen: kinderen vinden een clown in een smiley-onderbroek heel erg grappig. Na dit Western geweld was het tijd voor rust, Ronald, Cindy en de kids trokken zich een paar daagjes terug in een rustieke blokhut, terwijl Niek nu echt aan de bak moest. Eerst naar Little Rock Creek Lake, alwaar de forellen uit het water omhoog sprongen, maar voordat we daar waren moeten er eerst nog 750 hoogtemeters overwonnen worden, en dat terwijl we begonnen op 1500 meter. De dag erop was Niek goed van de hoogtestage hersteld, de volgende tocht verliep over het dak van Montana over de uitlopers van de Rocky Mountains, een aangename genusswanderung op 2400 meter hoogte met prachtige vergezichten.
Nu is het alweer een paar dagen heel stil in huis. Maar gelukkig niet voor lang want Arnold en Eline staan alweer bijna voor de deur…