AA-OEOEOEOEH! AA-OEOEOEOEH!

Zoals jullie zien heb ik de afgelopen dagen eens goed mijn dierengeluiden geoefend. De koe, de geit, de kip, de haan, het konijn, het varken, de poes, de hond, de tijger en de wolf, ik heb ze weer helemaal onder controle; alleen met het paard heb ik nog wat moeite. Joris, Floor en Arwen kwamen namelijk in Hamilton oud-op-nieuw vieren. Superleuk! Arwen had haar best gedaan om net voor haar eerste bezoekje aan Montana te leren lopen en heeft in vier dagen tijd een behoorlijke marathon door ons huis afgelegd, waarbij ze ook alle keukenkastjes regelmatig heeft geïnspecteerd.
Helaas haalde geen van onze logeetjes middernacht: hard gewerkt, voor 4 uur opgestaan, net getrouwd, u kent dat wel. Niet voor één gat te vangen, trokken we dus maar om half elf de champagne open om alvast te proosten op het nieuwe jaar. Natuurlijk met een illegaal stukje Beemsterkaas en Limburgse worst erbij (‘Heeft u vlees of andere dierlijke producten bij u?’ ‘Nee.’).

Het leek ons hartstikke leuk om Arwen voor het eerst met kou en sneeuw kennis te laten maken, maar Arwen dacht daar zelf helaas anders over. Lekker sneeuwstampen, dat hoefde voor haar niet zo nodig. Maar ja, ze was dan ook al na twee stappen languit in de sneeuw gevallen. Dus draaide het bezoekje vooral om lekker eten en gezelligheid. Gelukkig hou ik daar zelf ook wel van, dus het eten was het best geplande programmaonderdeel. Zo stonden bijvoorbeeld zelfgebakken speculaas met warme chocolademelk, andijviestamppot met rookvlees, boterhammen met kaas en stroop, boterhammen met hagelslag, chocoladeletters en stoofvlees met stoofpeertjes op het menu (niet noodzakelijkerwijs in die volgorde).

Het hoogtepunt van het weekend was het bezoek aan de welbekende Bitterroot Brew Pub, op zaterdag. Helaas was Vincent toen al op weg naar Mali, om daar ratten te vangen. Dit drukte wel de hoeveelheid consumpties, maar niet de pret. Zoals trouwe lezers zich allicht zullen herinneren, is er in de brouwerij op donderdag en zaterdag live muziek. De bluegrassband van deze avond viel zeer in de smaak. Joris was sinds het laatste concert van Skinny Puppy niet meer zo uit zijn dak gegaan. Maar ook hier stal Arwen de show. Swingen, juichen, klappen, met de armpjes zwaaien, ze bleek nu al beter te kunnen dansen dan de gemiddelde De Wit. Niet dat dit zo heel veel zegt natuurlijk, maar toch.

Inmiddels zitten Joris, Floor en Arwen weer in het zonnige Californie en zit ik hier in mijn eentje met mijn donzen slofjes aan (het is weer eens -15) op de bank. Vincent sms’t elke dag dat hij alweer een recordrattenvangst aan het vieren is met Afrikaans bier. Vanwege het tijdsverschil natuurlijk altijd net als ik de eerste twijfelachtige PCR-resultaten van de dag zit te bekijken.
Gelukkig hebben we de foto’s nog…