Winter in Montana

De hele maand februari draaide voor ons om sneeuw. Op 30 januari vlogen we naar Denver om daar Mieke op te pikken van het vliegveld om samen naar Breckenridge te rijden voor een paar dagen skiën. Bij aankomst bleken we in Denver in een enorme sneeuwstorm terechtgekomen te zijn. Dus deden we er ruim 3 uur over om de 150km naar Breckenridge (alles snelweg) af te leggen en zagen we onderweg de ene van de weg geraakte auto na de andere (wij= Vincent en Emmie, Mieke was vooral de binnenkant van haar ogenleden aan het bekijken). In ons appartement aangekomen, was het gelijk duidelijk dat de sinds januari versoepelde wietwetgeving in Colorado een groot succes is: het hele complex stond blauw van de wietlucht.
Mieke en Emmie waren allebei nog nooit op wintersportvakantie geweest, maar dat was bijna niet te merken. Twee echte natuurtalenten, vooral als het op après-skiën aankomt! Al was het dijenkletsen op een echt tiroler bal in de VS helaas nog niet helemaal aangeslagen.

Weer thuisgekomen bleek het tijdens onze afwezigheid te zijn begonnen met sneeuwen. En sindsdien heeft het bijna elke dag gesneeuwd. Af en toe smelt het wel weer weg maar nu is het al een week lang flink raak, met zelfs een heuse 3-daagse ‘blizzard warning’. Er schijnt al sinds de jaren 30 van de vorige eeuw niet meer zo veel sneeuw gevallen te zijn in Montana. Bij ons favoriete skiresort hier vlakbij is er inmiddels zoveel sneeuw gevallen dat sommige hellingen in vlaktes zijn veranderd. Gisteren is in Missoula zelfs een huis bedolven onder een lawine. Ook hebben wij inmiddels een eerste minpuntje aan ons nieuwe huis ontdekt: zo’n oprit is mooi, maar als je twee uur bezig bent om hem netjes sneeuwvrij te maken is het weer een ander verhaal. Dus belonen wij onszelf na afloop met warme chocolademelk om de moed er in te houden, maar eigenlijk moeten we gewoon net als de echte Amerikanen een snowblower of ATV met sneeuwploeg-opzetstuk kopen, dan is het zo gepiept.
Maar alle sneeuw levert natuurlijk ook hele mooie plaatjes op. Vooral van ‘onze’ kudde herten, die tot over hun knieën in de sneeuw wegzakken. Vandaag gebeurde waar we al een tijdje op hoopten: de herten liepen door onze tuin, stonden een tijdje onder de bomen te schuilen voor de sneeuw en toen kwam een van de mannetjesherten onder de boom vandaan… met nog maar 1 gewei en 1 bloederig stompje! Dus startten wij gelijk operatie ‘zoek het gewei’. Het duurde haast nog langer om onze schoenen, jassen, mutsen en handschoenen aan te trekken dan om deze operatie tot een succes te maken, want het gewei lag pal onder onze boom. Nu zitten we natuurlijk ook op de helft van het gewei te azen dat nog niet is afgevallen… om te voorkomen dat het hert dit gewei bij buurman Wayne in de tuin achterlaat, hebben we de tuin volgelegd met schijfjes appel en peer. De liefde zal bij herten toch ook wel door de maag gaan?